عریانی آنقدر به برم تنگ می کشد

کز پیکرم به جان عرق رنگ می کشد

آسان مدان به کارگه هستی آمدن

اینجا شرر نفس ز دل سنگ می کشد

فکر میان یار ز بس پیکرم گداخت

نقاش مو ز لاغری ام ننگ می کشد

سامان زندگی نفسی چند بیش نیست

عمر خضر خماری ازین بنگ می کشد

زاهد خیال ریش رها کن کزین هوس

آخر تلاش شانه به سر چنگ می کشد

با هیچکس مجوش که تمثال خوب و زشت

رخت صفای آینه بر زنگ می کشد

ای خواجه یک دو گام دگر مفت جهد گیر

باریست زندگی که خر لنگ می کشد

خلقی به گرد قافلهٔ فرصتی که نیست

چون صبح تلخی شکری رنگ می کشد

خون شد دل از عمارت حرصی که عمرهاست

زین کوهسار دوش نگین سنگ می کشد

خامش نوای حسرت دیدار نیستم

در دیده سرمه گر کشم آهنگ می کشد

از حیرت خرام تو کلک دبیر صنع

نقش خیال نیز همان دنگ می کشد

بیدل چو بند نیشکر از فکر آن دهن

معنی فشار قافیهٔ تنگ می کشد